Over trisha

Ik ben Patricia van der Stek, eigenlijk iedereen noemt mij trisha. En ik ben per ongeluk begonnen met ondernemen toen ik 19 was.

Daarna heb ik een taartenwinkel gehad in Spijkenisse en sinds vier jaar ben ik nu ondernemersadviseur, waarbij ik ondernemers help om zelf online zichtbaar te worden.

Het begon allemaal met dat ik op ging passen op de ratten van mijn buren. Zelf had ik er al twee dus dat was prima, ik zou gewoon de kooi er bij zetten. Geen enkel probleem, natuurlijk! Het zouden er zes of zeven zijn, allemaal vrouwen.

Nog geen twee weken later had ik 54 ratten en hoe moet je in godsnaam voor 54 ratten zorgen?

Dus ik heb mijn opa opgebeld, ondernemer van de familie, en die zei schrijf je in bij de Kamer van Koophandel zodat je bij de groothandel voer kan halen en dat was mijn eerste onderneming.

Volledig per ongeluk en op een gegeven moment begonnen steeds meer mensen me te vragen, als je toch naar de groothandel gaat, wil je voor mij even een zakje voer meenemen?

En dat explodeerde, binnen vijf kwartalen had ik een winstgevende onderneming en was ik klaar om mijn eerste pand te kopen. Binnen een week kreeg ik mijn lening bij de Rabobank en op vrijdag kreeg te horen dat het goed was. Ik heb getekend voor het pand en op zondag kreeg ik een auto-ongeluk.

Dat auto-ongeluk dat maakte meteen een einde aan al mijn ambities als ondernemer. Ik was zodanig in de kreukels beland dat ik niet meer fatsoenlijk kon lopen, ik had mijn hersenen echt flink geschud en er zat een zenuw klem in mijn rug, ik kon mijn rechter arm niet meer gebruiken. Ik had moeite met mijn geheugen en geheugenverlies.

Op mijn huwelijksreis, twee maanden later, waar ik wel heen ben gegaan, herkende ik mijn man niet meer, ik wist wel dat ik hem kende, maar ik herkende hem niet meer.

En het was gewoon over, mijn onderneming was gewoon van de ene op de andere dag gestopt. Ik heb mazzel gehad dat je drie dagen hebt na de koop van een pand, dat je er onderuit kan, dus we moesten toen nog een echte fax sturen, die ik niet heb gestuurd maar mijn man, waardoor dat de koop ontbonden werd en toen stond ik op nul.

En een collega-ondernemer die heeft het voer van mij overgenomen en de rest van mijn bedrijf een beetje voortgezet, maar ik bezorgde diervoeding in Nederland en België en dan kon ik gewoon niet meer en op dat moment ben ik gaan revalideren.

Dit was in april 2007, 15 april 2007 heb ik het auto-ongeluk gehad en in
de maanden daarna ben ik eigenlijk begonnen met taarten bakken.

Ik bestelde het boek op Bol.com "Hoe versier ik een lekker koekje?" en er stonden zulke leuke dingen en dat ik zoiets had van, dit wil ik leren, dit wil ik kunnen.

Maar ik lag echt in puin. Ik kon niet goed zitten, ik kon niet goed staan, kon niet goed lopen, en met het bakken van die taarten kon ik steeds een stukje doen. Ik kon het beslag maken het in de oven doen en weer gaan liggen. En toen heb ik me ingeschreven op de banketbakkersopleiding.

Je hebt van die momenten dat je besluit dat je hele leven anders moet, dat je ongelukkig bent geweest of alleen maar hard hebt gewerkt tot die tijd. Vaak kom je bij begrafenissen en andere onplezierige dingen tot dit inzicht, dat je echt meer wilt gaan leven en in mijn geval was het een auto-ongeluk dus ik kon niet de dag daarna uit die situatie.

Dit was mijn situatie waar ik in zat.

Zo, ik ga nu alleen nog maar dingen doen die ik leuk vind.

Ik ben de banketbakkersopleiding gaan doen en ik heb vervolgens ook de docentenopleiding voor de Wilton en de PME cursus gedaan, dat zijn hele specialistische opleidingen voor banketbakkers, voor thuisbakkers.

En daarin ging ik andere ondernemers ook leren hoe ze zelf geld konden verdienen met het maken van taarten. Dat ging echt geweldig, ik was nog aan het revalideren maar in 2010 was ik ver genoeg hersteld om mijn eigen winkel te beginnen. En ik had een flinke schikking gekregen, dus ik kon mijn opleidingen betalen van alles doen. Chocolade in België en dan de opleiding in Engeland en het was super leuk. Het was inspirerend, het was gaaf.

Ik kon alles maken wat ik wilde en mensen waren dankbaar dat ik ze deze dingen kon leren en het taarten bakken is echt happy happy joy joy. Het is altijd leuk, niemand komt voor negatieve reden om taart.

Het gaf zoveel voldoening en toen ik dat pand kreeg in 2010. Toen hoorde ik al dat er iets niet klopte. Er speelde een rechtszaak, maar ik hoefde me nergens zorgen over te maken, ik was huurder, ik genoot bescherming. Dus geen zorgen en ik ben het pand echt graag gaan gebruiken, vier jaar lang, geen enkel probleem tot op een dag in 2013 er een meneer in mijn winkel kwam staan.

Het was een bode van de rechtbank. En die zei, ik heb hier het afschrift, de rechtszaak is geweest en omdat jij er ook mee te maken hebt krijg je de stukken van de rechtbank.

Oké, prima. Dus ik leg dit neer en hij zegt, nou mevrouw, ik denk dat u het wel even wilt lezen. Ik denk, wat raar, ok..

Dus ik maak die envelop open.

En er staat in dat mijn huurcontract nietig verklaard is en dat het pand terug moet naar de originele staat, omdat het onrechtmatig verkregen is. En ik snapte het niet. Ik huurde het al vier jaar en ik betaalde netjes mijn huur.

En in de taartenbranche is de zomer altijd heel zwaar, dus ik betaalde ook mijn huur vooruit. Zodat ik in ieder geval een buffer had. En het kwam erop neer dat ik het pand moest verlaten. Er zou een executieverkoop plaatsvinden, dit was dinsdag en de executieverkoop die zou de week daarna plaatsvinden, met een kijkdag op zaterdag.

Het pand moest dan terug naar de originele staat. En de makelaar van wie ik het had gehuurd had dit dus vooraf zo opgezet. En hij zei ook maak je geen zorgen het is allemaal blaaskakerij. Het woord is me nog steeds bij gebleven. Hij zei, ze kunnen je niks maken.

Maar wat hij dus niet had gezegd was dat hij vlak voor de uitspraak zijn bedrijf onder had gebracht in Thailand, met als gevolg dat mijn rechtsbijstandverzekering niet werkte.

De makelaar had dit vooraf opgezet zo en als je in Nederland failliet gaat en jouw spullen zijn in een pand van die persoon dan vervallen jouw spullen automatisch ook aan het faillissement.

Dus ik zat hier in een pand met allemaal spullen, met mijn hele bakkerij, workshopruimte, alle producten. Ik had een winkel van 107m2, dus dat is echt groot.

En vervolgens krijg ik te horen dat de deurwaarder onderweg is om het pand op slot te doen. Als ik mazzel had mocht ik mijn jas en mijn tas nog meenemen en ik moest alles laten staan.

Dat was zo'n grote klap en op dat moment, ik stond aan de toonbank met die brief nog steeds in mijn handen, het exploot, en ik begon te huilen.

En, hard! Echt, dat ik echt dacht van mijn wereld stort in. Ik krijg net te horen van de bank, van het maakt niet uit hoe het betaald wordt, als maar betaald wordt en als dat dan met jouw spullen moet, maakt ons niet uit.

Ik dacht, hoe kan je zo hard zijn. Ik heb niets misdaan, ik was te goeder trouw. En wat ze toen zeiden, dat ging nog zo bizar. Ze zeiden je had hypotheek overeenkomst moeten checken of de onderhuur mogelijk was of niet.

Maar ik zei, het was de makelaar. Dan had je geweten dat er geen hypotheek overeenkomst was geweest, omdat hij dit op onrechtmatige wijze had verkregen. Ik zei, nee, ik heb daar niet over nagedacht. Ik heb het Kadaster, heb ik natuurlijk gevraagd en de gemeente. Er was niets mis met dat pand, dus ik heb het gewoon gehuurd.

Hij zei, nou dan heb je dat verkeerd gedaan. Ik raad u aan volgende keer beter onderzoek te doen en dat was het. En toen heb ik naar Utrecht gebeld waar de deurwaarder, die zou komen om het pand te sluiten.

En dat meisje, dat was super lief. Ze zei, ik begrijp je helemaal, ze zegt, ik mag het niet zeggen maar, pak je spullen maak dat je wegkomt.

En dat was het, ik heb de telefoon opgehangen, ik heb m'n tranen gedroogd en de winkel stond helemaal vol en iedereen had zoiets van, wat gebeurt er? Want ik ben altijd helemaal blij.

Maar die winkel stond helemaal vol met die mensen en een meisje dat bij mij werkte, Cheryl, die had een relatie met een jongen en die had een tractor en een aardappelhal.

En die aardappelhal was leeg. En die mensen waren super lief, van een sportschool bij ons in de buurt. En die zeiden, weet je, breng je spullen naar de sportschool, wij hebben hier nog wel een ruimte, daar mag je je spullen neerzetten en kan je winkel nog een beetje proberen uit te oefenen.

In een sportschool een taartenwinkel, dat was niet een goed idee. Het was super lief, maar het werkte niet, ik verkocht de spullen om taarten zelf te maken. Al die bakgeuren terwijl je aan het sporten bent is niet handig.

Hij is met de tractor gekomen, we hebben alle spullen zoveel mogelijk naar die aardappel hal gebracht. Maar ik mocht niet laten weten dat in de sportschool zat.

De gemeente besloot het te gedogen dat ik daar zat, maar ik had geen vergunning en het was tijdelijk en ik had zoveel spullen ingekocht en ik mocht niemand laten weten waar ik zat, en ik had personeel en alles moest nog betaald worden.

En dat heeft me mijn spaargeld gekost, wat ik allemaal had verdiend en ik had net geïnvesteerd in een hele nieuwe workshop ruimte dus dat was gewoon niet handig.

Uiteindelijk wist niemand zijn weg te vinden naar de sportschool en ben ik er mee gestopt met de Kerst in 2013 toen ik met kerstavond één taart kartonnetje had verkocht voor € 0,10 waar normaal de kerst mijn beste tijd was.

Ik ben daarna naar mijn ouders gereden en heb gezegd; ik stop ermee, ondernemerschap is niks voor mij.

Ik heb het nu nu twee keer geprobeerd. Twee keer is het echt geëindigd op een manier, die wil je gewoon niemand toewensen en zeker als je een winkel hebt en je bouwt het op.

Ik ben in 2007 begonnen met "VoorJeTaart", in 2013/2014 eindigde dat dan.
Het is gewoon over. Je hele leven stop je in een onderneming.
Het is echt je kindje.

En ik kon me ook niet voorstellen dat ik in iets anders ooit zo goed zou worden als dat ik was in taarten maken en in het les geven in taarten maken en andere mensen inspireren tot ondernemerschap.

Dus ik ging in loondienst.

Ik moest mijn personeel betalen die, waar ik ze echt tot heden nog heel erg dankbaar voor ben, vrijwillig ontslag hebben genomen en zelf weg zijn gegaan om mij te ontlasten. Want als ik die door had moeten betalen dan had ik echt failliet geweest.

Ik heb mijn oude baas opgebeld, ik moet mijn personeel betalen, ik wil graag werken bij jullie, kan dat?

Toen zij hij; wil je nou serieus een baan gaan nemen om je personeel te betalen? Welke werkgever doet dat? Ik voelde me verantwoordelijk, die mensen konden er niet aan doen. Het is mij ook overkomen. Wil je me alsjeblieft aan een baan helpen?

Zo gezegd zo gedaan, volgende week zat ik weer terug op kantoor.
En ik was wel heel dankbaar dat ik die baan kreeg en dat heeft me echt wel geholpen en ik was zeker toen ik daar begon vastbesloten, dat ik nooit meer ondernemer ging worden want dit ging me nooit meer gebeuren.

Maar als je die spirit van het ondernemerschap in je hebt kom je er nooit meer vanaf dit is iets dat dat ben je, dat aan adem je.

Je bemoeit je misschien met dingen die niet jouw zaken zijn, omdat je overal potentieel in ziet als ondernemer.

Overal zie je kansen.

Maar je ziet dus ook de kansen die andere mensen laten liggen. Als je dat tegen je werkgever zegt, en je staat onderaan de foodchain dat wordt niet gewaardeerd. Dat frustreerde me enorm.

Toen ben ik gaan kijken wat ik voor andere mensen kon gaan doen, en dat was niet zo succesvol. Want ik wist niet wat ik wilde, ik was zo zoekende.

En als je niet duidelijk hebt waar je op gaat focussen, als je niet weet wie je doelgroep is, als je iedereen target, target je niemand. Niemand voelt zich aangesproken. Je weet niet voor wie je het schrijft.

En het was in april 2015 dat ik aan het surfen was en ik kwam een post tegen van Eelco de Boer over zijn boek Winst, "Succesvol dankzij internet".

Ik kreeg het op vrijdag binnen en ik heb het echt in één stuk doorgelezen, ik wilde niet gaan slapen, ik heb gearceerd alsof mijn leven er vanaf hing.

Zo veel inspiratie uit dat boek gekregen. En zondagavond had ik het uit en ik dacht ik ga meteen implementeren, kijken wat ik kan doen.

Het begon met spullen via Marktplaats verkopen, om maar gewoon huisraad te verkopen om een beetje budget op te bouwen. Hij had het over domeinnamen en zo, ik had allemaal domeinnamen en dacht hier kan ik wat mee.

En ik heb een e-mail lijst van 1100 mensen uit de taartenwinkel
die ik gewoon een berichtje kan sturen met;
"Hey, ik leef nog!"
"Sorry dat je zo lang niks van me hebt gehoord."
"Ik ga nu een ander pad in, wil je mee op deze reis?"
Zo veel mensen reageerde; "wat fijn dat je het nog doet"
"en wat leuk dat je er nog bent, en we steunen je."

En en dit waren dezelfde mensen die me eerder in 2013, op het moment dat ik echt geen geld had en ging werken om mijn personeel te betalen, die me eten kwamen brengen.

Want zo erg had ik het, ik had echt geen geld meer.

We gaven boterhammen en gezonde dingen aan de kinderen en ik bakte zelf mijn muffin mix op om maar gewoon tussendoor dingen te eten. We zaten echt aan de grond.

En deze mensen brachten kleren voor mijn kinderen, kleren voor mij, boodschappen. En ze steunden me waar mogelijk. Er stond op gegeven moment zelfs een potje op mijn toonbank waar mensen dan fooi in deden om te zorgen dat ik een beetje kapitaal had, en ik schaamde me kapot.

Ik vond het zo erg dat op nodig was.

Maar ze zeiden ook van; je hebt klaar gestaan voor ons, en nou we staan wij klaar voor jou.

Accepteer het, ben er oké mee.

En het is niet zozeer ego dat je het niet wil aannemen maar je voelt je bezwaard, je voelt je bezwaard dat je om hulp moet vragen terwijl dat eerder nooit nodig was En deze mensen waren er toen en anderhalf jaar later toen ik besloot nadat Eelco tegen me zei: "the money is in de list" dat ze zeiden: "Ja, tuurlijk gaan we je volgen. We zijn benieuwd wat je nu gaat doen."

En natuurlijk ben ik een paar mensen verloren, maar dat waren er maar heel weinig. De meeste waren zo nieuwsgierig naar wat het ging brengen en wat er met me gebeurd was.

Mijn verhaal kon ik niet vertellen, ik moest heel stil ergens achteraf in een hoekje zitten omdat ik niet mocht laten weten dat ik mijn spullen mee had genomen en vandoor was gegaan in de hoop nog iets van mijn bedrijf te redden.

Dus Eelco zijn boek was de eerste eyeopener eigenlijk.

En daarna begon een nieuwe app op te komen het was gekoppeld aan Twitter en het heette Periscope. En Eelco, die ik net zijn boek had gelezen, maar geen idee had wie het was, die ging zo'n Periscope doen.

Ik ging vervolgens de app downloaden, ik ging kijken, en ik denk die man heeft echt interessante dingen te vertellen.

Echt inspirerend.

En op moment dat jij zo'n boek leest en geïnspireerd raakt dan wil je alles van zo iemand, wat zo iemand ademt en verzint wil je in je opnemen om dat je geïnspireerd raakt en je wil daarmee aan de slag.

En hij was daar, we zaten met 12 mensen in zo’n Periscope en ik was heel enthousiast aan meeschrijven en hij beantwoordde mijn vragen en dat voelde zo persoonlijk alsof je echt met een kleine club, wat het ook echt was, in een bepaalde ruimte zit.

En op een gegeven moment wist hij gewoon mijn naam!

Dat was echt dat ik denk van oké, nu begin ik op een groupie te lijken of zo, maar hij inspireerde me zo enorm. En op een dag had hij weer een Periscope En hij zou de dag daarna gaan spreken voor GNO, Gunnen, Netwerken en Ondernemen dat is een ondernemersnetwerk in Rotterdam.

En hij zei: "trish, jij woont toch in de buurt van Rotterdam?"
Ja, hij zei: "wat heb je morgen te doen, kom ook" Ik zei: "Sorry, ik kan morgen niet" Hij zei: "Je wilt toch ondernemen? Kom, weet je wel."
"Er kan geen enkele reden goed genoeg zijn dat jij hier morgen niet aanwezig bent" Ik zei: "Ja, sorry man, weet je. Ik ga kijken wat ik kan doen."

En de dag daarna ben ik naar het Luxor gegaan. Wat ik hem niet had verteld dat ik eigenlijk mijn diploma uitreiking van school had die dag. Dus ik ben naar mijn docent economie gegaan, en die wist wie Eelco was.

Dus ik zei: "Eelco zei tegen me dat ik naar Luxor moest komen." en hij zei: "Tuurlijk, ik begrijp het." Ik zei: "Mag ik alsjeblieft als eerste tekenen, en mag ik daarna weg?" Hij zei: "Ik begrijp het helemaal."

Ik heb mijn handtekening op mijn diploma gezet, iedereen bedankt en ben er vandoor gegaan.

Ik kwam hem daar tegen in de parkeergarage en ik had een cake gebakken ook voor mijn docenten, maar ook voor hem. En ik kwam niet meer uit mijn woorden. En ik zei: "Ik ik ik heb ik heb die cake voor jou. En hij zei: "oké je hebt er toch niet raars mee gedaan? Nee, nee, nee, maar ik heb hem voor je meegenomen. Ok, leuk.

Loop met me mee, vertel me, heb je visitekaartjes?

Nee.. Ik was zo overdonderd dat ik hem in de parkeergarage al tegenkwam en ik was gewoon mijn woorden kwijt, en hij stelde me op mijn gemak en we liepen samen verder en hij zei oké geef me je pitch.

Ik zei, ook m'n pitch heb ik niet en hij zei oké chill. Wat doe je, loop met me mee. We zijn samen kletsend naar het Luxor gelopen, vanaf de parkeergarage en vanaf dat moment was het ijs gebroken.

Ik heb daar contacten opgedaan met ondernemers waar ik nu nog steeds contact mee heb. Dat was echt super leuk en ik heb een goede avond gehad en daarna ben ik naar huis gegaan.

Tot op een dag er weer een Periscope was. En hij verkocht kaartjes voor een seminar dat heette LaserFocus.

Maar ik zat nog steeds financieel aan de grond, geld bij elkaar schrapen en drie banen tegelijk, mijn onderneming aan het starten, een baan in de catering, ik werkte in de haven erbij om iets van geld te verdienen; ik werkte als kantinejuffrouw erbij en ik werkte op de markt en ik pakte gewoon alles aan om maar geld te verdienen.

En hij vroeg of ik daar heen wilde en hij zei waarom heb je nog geen kaartje
gekocht en ik voelde me zo bezwaard.

En in die uitzending was een meisje van MyLovelyNotebook, Juliëtte en zij had als eerste dat kaartje gekocht en zij kreeg een stand en ik had echt zoiets van dat loop ik nu allemaal mis omdat ik geen geld heb. Want als ik het had kunnen kopen?

En op gegeven moment, die uitzending die stopte en Eelco vroeg me later van "Waarom heb je geen kaartje gekocht?" Ik vind heel vervelend om te zeggen maar ik heb gewoon echt het geld niet.

Het is voor mij nu de keuze tussen boodschappen doen of zo'n kaartje kopen en boodschappen doen gaat gewoon voor en "Ja, dat begrijp ik, hij zei, maar als je extra geld maakt dan gaat het niet van je boodschappen af, dan heb je gewoon extra geld.

Dus ik denk, "zo, dat is briljant!".

Waar kan je mensen mee helpen? Waar kun je nu geld mee verdienen? Ik weet het niet... BTW-aangiftes?

Hij zei, dan is dat wat je gaat doen. En hij had het over passief inkomen gehad, dus ik wist dat hij daar op doelde.

Maar je moet een soort drempel over, je durft niet ofzo.

Je krijgt dan Imposter-Syndrome, waarom ik?

Ben ik wel goed genoeg?

Ik was wel opgeleid als boekhouder op school dus ik wist dat ik dit kon. Maar om dan dat online te gaan leren aan een grote groep mensen, dat is een drempel.

Maar Eelco zei dat ik het moest doen om geld te verdienen en dan heb je niks wat je tegenhoudt, iemand die daar staat ,ver boven jou die al succesvol is die laat weten die ik jou gelooft. Dat is soms net datgene wat je nodig hebt en Eelco zei dat ik het moest doen, dus ik ging het doen.

Ik heb in twee weken mijn eerste digitale product gemaakt. Het was een BTW programma om ondernemers te leren hoe je zelf je BTW-aangifte moest doen.

En het loopt nog steeds, ja, in 2015 heb ik het gelanceerd, in 2 weken heb ik dat dus gecreëerd en opgenomen en getest, daarna had ik binnen diezelfde twee weken genoeg verkopen omdat kaartje voor LaserFocus te kopen. Dat voelde zo fantastisch mijn eerste passieve inkomen.

Ik heb het toen in de markt gezet voor € 47 en ik kreeg gewoon een sale! Via IDEAL kwam er een melding: iemand heeft 47 Euro naar je overgemaakt. Yes!!

En waar er één het doet, kunnen er meer het doen. Dus verkopen begonnen langzaam binnen te komen ik wist nog helemaal niks over facebook advertising en echt gewoon helemaal niks.

Dus het enige wat ik had, was dit programma en ik had het op een Facebookpagina neergezet van een van een klas waar ik in zat, en dat was het, en die mensen die begonnen te kopen.

Dus ik ging naar LaserFocus waar ik mensen tegen ben gekomen die nu echt grote namen zijn, toen waren ze al groot maar nu zijn ze allemaal van de club. Ook bij Eelco.

En dat is zo'n inspirerende omgeving en omdat iedereen die zelfde mindset heeft en dezelfde vibe heeft en ze noemen dat dan "hangen met Eelco".

Maar dat zijn wel de ondernemers waar je bij wil zijn. En dat zijn de mensen die nu succesvol zijn die doen wat werkt, die opschalen wat werkt dus ik wilde meer van dat en zo zat ik in de zaal en vervolgens zeiden ze in november doen we er nog een!

Dit keer drie dagen. Oh leuk, maar als je nu je kaartje koopt dan krijg je hem voor deze prijs en anders is het veel hoger. Ik denk "nee..."

Ik heb net het geld bij elkaar om deze te doen, hoe ga ik dit voor elkaar krijgen?

En ik kreeg toen de mogelijkheid van een van de jongens van eelco zijn team om het iets later te betalen, want hij vroeg ook wanneer kan je het betalen? Ik zeg, nou ja, oktober of zo? Dus hij zei "ik ga het voor je regelen".

Het is voor mij zo belangrijk om daar bij te zijn, dus het verandert echt je leven als je op zo'n seminar bent. Het klinkt heel raar want het is misschien twee of drie dagen van je leven maar wat je daar leert, dat draag je mee voor zo'n lange tijd en het brengt je in een bepaalde staat van creëren.

Dat je echt aanwezig wil zijn in zo'n omgeving, zo'n inspirerende omgeving
en je hebt vaker gehoord dat je het het equivalent bent van de vijf mensen om je heen je en als je daar bent.

Dat zijn succesvolle mensen, je wil daar zijn. Ik moest daar heen.

Dus ik heb uiteindelijk nog meer van mijn programma verkocht en ik ben er geweest drie dagen. Internet Marketing Summit in het Rosarium in Amsterdam. Daar heb ik nog meer mensen leren kennen, die ook tot op heden nog steeds bevriend zijn met mij op Facebook.

Met sommige maak ik online programma's en met sommige geef ik workshops, en dat was zo belangrijk. En het was super tof, ik mis het echt.

Ik wil zo graag dat er nog meer van dat soort seminars zijn, die sfeer, het is echt belangrijk, het doet wat met je mindset.

En vanaf dat moment besloot ik echt full-time gewoon er tegenaan te gaan. Ik ga ondernemen, ik ga andere mensen helpen en ik ga het gewoon doen en wat ik precies ga doen dat weet ik niet.

Ik ga dit online programma maken, ik ga misschien een beetje als virtual assistant werken: online secretaresse. Maar dat was eigenlijk niet mijn ding, want op het moment dat je als secretaresse werkt, blijf je altijd voor iemand werken en dan doe je niet echt je eigen ding.

En ja, op een gegeven moment fastforward naar september 2017, ik besloot per 1 januari 2018, zelf online zichtbaar te worden.

Dat is een ding, want als je zichtbaar wordt, dan gaan mensen wat van je vinden, maar ik deed alles voor iedereen achter de schermen.

Dus de mensen voor wie de Facebook-advertenties deed of de mail funnel schreef en dat soort dingen, die praatten met elkaar en die droegen me aan.

Dus werk had ik en ik maakte hun online zichtbaar.

En ik zorgde dat zij met de ads overal zichtbaar waren en challenges organiseren en dergelijke. Maar zelf vond ik het prima om achter de schermen te zitten en ik durfde zelf niet zichtbaar te zijn, want ik was veel te zwaar, waardoor mijn zelfvertrouwen echt een duik had genomen.

Ik woog 110 kilo en in de afgelopen drie jaar ben ik bezig geweest zodanig met afvallen en gezond worden dat ik nu een gezond gewicht heb.

Ik ben bijna vijftig kilo afgevallen.

En toen dacht ik, nu heb ik geen excuses meer. Dus als ik zichtbaar ga worden dan is nu het moment.

Ik heb afgesproken met een fotograaf, die heeft foto's van mij gemaakt en ik was zenuwachtig en oncomfortabel, en honderdduizend redenen om het niet willen doen. Echt, dat je daar met klamme handjes staat.

En toen dacht ik, het zijn foto's. Als ze niet goed zijn, dan gebruik ik ze gewoon niet. Dus ik kon daarin relaxen en vervolgens ben ik foto's online gaan zetten.

Ik heb Facebook ads erover heen laten gaan. Bijvoorbeeld dat ik een webinar gaf waar mij een foto bij stond, in plaats van gewoon een random plaatje. Dus alles werd veel persoonlijker. Ik heb mijn branding kleuren uitgezocht, voor mij is dat een beetje perzik roze geworden, wat ineens heel herkenbaar is voor mensen.

Omdat alles consistent is, het is herkenbaar, ik ben herkenbaar.

Mensen die krijg altijd hetzelfde, wat ze verwachten en dat geeft vertrouwen en vanaf 1 januari ben ik een nieuw online product gestart om andere mensen online zichtbaar te maken.

Maar ja, ik moest natuurlijk online zichtbaar worden om te laten weten dat dat bestond.

En deze mensen die target, die ik wil helpen, zijn de mensen die in een zelfde situatie zitten als dat ik een aantal jaar geleden zat. Niet weten hoe je de volgende rekening moet betalen, geen idee hoe je personeel gaat betalen.

Alleen maar aan het werk om te overleven, leven in het hier en nu, in plaats van je lange termijn strategie te kunnen bepalen. Alleen maar omdat je zo vol zit met dat je geld moet verdienen.

En als je in zo'n kramp zit dat je geld moet verdienen, omdat het moet, niet omdat je het leuk vindt, niet omdat je het wil. Maar omdat het moet omdat er echt gewoon een overlevingstand aan is gegaan.

Dan kan je niet creëren, je kan geen leuke dingen doen, je kan niet helpen, je geniet niet meer van je gezin, je bent alleen nog maar aan het werk, je bent niet leuk je bent meestal chagrijnig en moe.

Zó moe.

Maar je hebt passie voor je werk, dus je wil doorgaan, maar je weet gewoon niet hoe.

En deze mensen, die wilde ik leren hoe je jezelf online zichtbaar maakt. En in afgelopen tijd heb ik gewerkt, in de afgelopen 4 jaar dat dit bedrijf nu bestaat, heb ik gewerkt als consultant, om de wat grotere, middelgrote en grotere bedrijven, zichtbaar te maken en dat ging goed.

Dus ik bedacht me, ik wil iets terugdoen voor die mensen, voor een prijs wat een fractie is van wat een consultant normaal kost, maar waar je dezelfde tips eigenlijk krijgt. Het enige verschil is dat je ze zelf moet implementeren.

Ik ga niet je mails schrijven, dat moet je zelf doen. Maar ik vertel je wel, wát je moet doen. En die mensen die zijn zo dankbaar, die begrijpen dat ik kom uit een situatie waar zijn nu zitten en dat het beter kan worden, en dat dit niet het einde is. En dat je onderneming weer leuk kan worden, en dat je geïnspireerd kan raken.

En, nog belangrijker, dat jij weer met jouw product of dienst, andere mensen kan helpen.

Dat is nu voor mij het meest belangrijke geworden. Andere mensen helpen om weer hun leven terug te krijgen, en daarvan te genieten. Niet door het coachen met mindset en zo, want dat doe ik niet. Ik vertel ze echt gewoon heel praktisch, als je dit vinkje aanvinkt dan vergroot je bereik op internet op dit platform met zoveel procent.

Echt heel down-to-earth, heel praktisch in de hoop dat ze gewoon weer kunnen gaan genieten van het leven, waar ik op een gegeven moment en het bijltje erbij neer wilde gooien, en ik dacht ik word nooit meer ondernemer, dit is gewoon niet voor mij.

Tot het punt dat ik denk, dit is geweldig, dit is zo leuk, ik ben hier nu in San Diego. Ik heb net drie ontzettend inspirerende dagen achter de rug bij een ander seminar.

En dit had ik allemaal gemist anders, als ik gewoon in loondienst was gegaan en voor de rest van mijn leven tot aan mijn pensioen ongelukkig achter een bureau had gezeten. En dit is het verschil dat het internet kan doen voor jouw bedrijf.

En ik zou willen dat meer mensen dit zouden kunnen ontdekken, zodat ze weer gelukkig worden en minder gaan werken. Dat je niet meer 100 uur per week werkt, maar gewoon zoveel als dat je jezelf comfortabel bij voelt of dat nu tien, twintig of vijftig is.

Maar dat het je keuze is en niet vanwege de kramp, van het paniekvoetballen omdat je niet rond kan komen.

En ik ben ziek geworden toen ik teveel in de winkel had gewerkt. Teveel in het donker, lage vitamine D, te hard gewerkt, waardoor ik fibromyalgie kreeg. Dat is een ontsteking van eigenlijk alle weke delen in je lichaam, dus alle pezen, spieren, aanhechtingen. En op het moment dat je niet goed voor jezelf zorgt, en te hard werkt. Dan komt het weer terug.

En afgelopen september heb ik er echt heel erg last van gehad, omdat ik teveel had gewerkt en teveel stress had. En dan wordt het kouder en dan krijg ik echt pijn.

Dus ik moest iets verzinnen, wat zorgde dat dat ik gewoon gelukkig was en een stapje terug kon doen. En ik heb nu geen klachten meer. Ik merk dat als ik slecht voor mezelf zorg, iets wat eigenlijk iedereen beter zou moeten doen, voor zichzelf zorgen, dat ik wel last heb van mijn hand. Dat ik moeite heb met schrijven. Maar ik werk met de computer, dan maakt het niet uit.

En ondernemers zorgen voor iedereen, voor hun gezin, voor hun klanten, voor iedereen. Maar ze vergeten zichzelf vaak. Als ondernemer moet je je vak kennen, en dan heb je ook nog het online marketing gedeelte, wat een heel ander specialisme is.

En ik zou aanraden aan iedereen die niet in zijn "zone of genius" zit met die dingen. Niet web designer is, niet weet hoe je online marketing doet. Om dat uit te besteden.

Want jij bent veel waardevoller als je je vak uitoefent, dan dat je gaat zitten ontdekken hoe PhotoShop werkt. Als iemand dat voor jou kan doen, en jij zegt ik wil het zo, en je doet je ding, gaat verder met je eigen onderneming en het komt terug. En het is perfect, of het moet nog even bijgeschaafd worden. Dan heb je die tijd al gewonnen.

En zeker Nederlanders kijken vaak naar het geld, maar als ik iemand 100 Euro voor dat design betaal, en ik kan ondertussen gewoon een aantal uur verder werken, zonder daar moeilijk aan te lopen doen.

Dan heb ik dat geld al gewonnen, kijk niet naar die 100 Euro, kijk naar wat het je oplevert. En dat is wel echt iets wat ik mensen wil meegeven. En als je niet weet hoe Facebook advertenties werken, besteed het uit. Of leer het, ga een cursus doen als je dat echt leuk vindt, maar anders, regel iemand die het wel weet, want is geen enkele manier om zo snel je geld te verliezen, als niet weten hoe je het moet inzetten.

Maar ik denk dat het heel belangrijk is dat je als ondernemer weet wat er mogelijk is. Je hoeft het niet zelf te kunnen, maar je moet bijvoorbeeld wel weten dat het mogelijk is om meerdere afbeeldingen te testen in een advertentie. En dan dat je tegen iemand anders kan zeggen, maak dit voor mij. Gewoon omdat je weet dat het bestaat.

Dus je hoeft het niet allemaal zelf te kunnen, en echt by all means, als dit niet je vak is. Ga het ook niet allemaal leren, dit is zonde van je tijd. Besteed het uit en het haalt zo drie jaar van je leercurve af. En probeer daar budget voor te reserveren als je het hebt en zeker als je niet hebt, dan is het juist belangrijk want dit soort dingen, in je online aanwezigheid, die kunnen je bedrijf veranderen.

Hoe meer mensen weten dat jij bestaat, hoe meer mensen je kan helpen.

En het is echt een open deur, maar als iemand niet weet dat jij bestaat, kan die niet van jou kopen, zo simpel is het. Dus als je mensen wil helpen, moet je zorgen dat mensen weten dat je er bent.

Wat je doet, voor wie je het doet. En als dat visueel aantrekkelijk is
dan helpt nog beter.

Als je een goede boodschap hebt, hoeft het super goed, super strak, super perfect te zijn. Laat je niet tegenhouden door perfectie, blijf niet hangen in de logo fase.

Ga gewoon doen.

Mijn eerste afbeeldingen waren ook echt gewoon, slecht. Verschrikkelijk. Maar dat maakt niet uit, want mensen zien het, mensen weten dat je bestaat.

En het is een groeiproces, waar je ook als ondernemer doorheen moet voordat jij je boodschap hebt gevonden. Voordat jij je kleuren hebt gevonden. Voordat je website zo is zoals die is. Ga niet wachten totdat je website klaar is voordat je je product gaat aanbieden, begin nu als het kan al met geld verdienen. Zet desnoods een pagina neer met "laat je e-mailadres achter en zodra de we live gaan laten we het weten". Want dan begin je niet op nul.

En er zijn zoveel beginnende ondernemers.. Maar mijn visitekaartjes zijn nog niet klaar, maakt niet uit, het is geen moeten, dit is wat je wil. Je wil jezelf op de kaart zetten, je wil dit leven, dat je gewoon kan doen waar je zin in hebt, waar je passie ligt. En het gaat niet om het geld. Het gaat nooit om het geld, als jij doet waar je goed in bent, waar je passie ligt
volgt het geld vanzelf.

Dat komt vanzelf als je dit doet voor het geld, ga je het niet volhouden. Het is veel te hard werken daarvoor, je moet echt met elke vezel in je lichaam dit willen. En je moet een insteek hebben die je klanten, je cliënten, je prospects dient. Want als ze merken dat je dit alleen maar voor het geld doet zijn ze weg. Dan kan je ze niet houden en daarom is het zo belangrijk dat als je dit moet gaan doen tot ver na je pensioen, want als ondernemer stop je niet met 65 of 67. Dan moet je toch echt wel passie hebben ervoor.

En elke ondernemer wandelt een pad waardoor dat je misschien vandaag niet hetzelfde doet als over vijf jaar of over 10 jaar. Maar die ondernemersgeest, die houd je, die blijft hetzelfde.

Mijn grootste inzicht van de afgelopen jaren is dat, ook al voel je oncomfortabel en ongemakkelijk, en heb je zwetende de handjes en rode vlekken in je nek van de stress. Doe het gewoon, wat kan er gebeuren? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Als je succesvol bent,
dat is zo vaak nog veel enger dan dat je faalt, want falen dat is vertrouwd.

Maar ga gewoon doen, laat je niet tegenhouden door excuses want er zijn altijd excuses.

Maar kansen zijn zeldzaam, dus doe het gewoon.